خداوند دنیا را به گونه ای آفریده که انسان بتواند در آن بازی کند؛ بی آن که خود خداوند بازی داشته باشد و بازیگری کند.

به سخن دیگر، خداوند حکیم، حکیمانه دنیا را آفریده است. حکمت الهی آن است که انسان و جنیان در این دنیا به عبادت اشتغال داشته و خود را از این طریق به تقوای الهی و مراتب شهود غیب و ملکوت و یقین برسانند.(ذاریات، آیه 56؛ بقره، آیات 21 و 282)

از نظر قرآن، این انسان در دنیا به سبب ویژگی های دنیوی همانند کودکی است که خسته می شود و نیازمند استراحت است. در مدرسه برای آن که کودکان به درس بپردازند، پس از کلاس، یک بخشی را برای استراحت و بازی می گذارند تا کودکان دوباره برگردند و درس بخوانند. این بازی برای کودکان از باب حکمت است؛ اما مدیر مدرسه خود بازی نمی کند.

خداوند درباره زندگی دنیوی این گونه می فرماید: وَ مَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلاّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ؛ زندگی دنیوی چیزی جز لعب و لهو نیست.(انعام، آیه 32) پس برای مردم اسباب بازی و لعب و لهو فراهم شده است؛ ولی خود خداوند بازیگری نمی کند. او همانند مدیر و ناظم مدرسه، اسباب و ابزار بازی را فراهم می آورد ولی خود بازی و بازیگری نمی کند. از این روست که می فرماید: وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاء وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ؛ و آسمان و زمین و آنچه را که میان آن دو است به بازیچه نیافریدیم و بازیگر نیستیم.(انبیاء، آیه 16؛ و نیز نگاه کنید: دخان، آیه 38)

البته عموم مردم این گونه است که همانند کودکان نیازمند بازیچه کودکانه و بازی هستند؛ اما امام معصوم (ع) این گونه نیست؛ چنان که امام صادق(ع) در وصف صفات امام می فرماید: مَنْ لَا یَلْهُو وَ لَا یَلْعَبُ‌؛ امام کسی است که لهو و لعب ندارد. وقتی امام کاظم(ع) در همان مجلس در کودکی با بره ای وارد شد و به حیوان گفت: اُسْجُدِی لِرَبِّکِ؛ برای پروردگارت سجد کن! در این هنگام امام صادق(ع) برای معرفی ایشان به عنوان امام پس از خویش می فرماید: بِأَبِی وَ أُمِّی مَنْ لَا یَلْهُو وَ لَا یَلْعَبُ‌؛ پدر و مادرم فدای کسی که لهو و لعب ندارد.(کافی، اسلامیه، ج 1، ص 311)